Op 11 Mei 2008 veranderde mijn leven, er lag na bijna 9 maanden zwangerschap een heel klein babytje in mijn armen. Zo klein en had ik al lief gezegd? Ik was zelf nog jong (19 jaar) en kon het toen volgens mij nog niet echt helemaal beseffen, maar mijn leven ging natuurlijk erg veranderen. Eigenlijk had ik nog maar één echt doel en dat is, mijn dochter te beschermen en er altijd voor haar er te zijn. Hoe? Geen idee dat komt denk ik “automatisch” door het moeder instinct, maar ik wist natuurlijk ook dat er een tijd zou komen dat ik haar niet 24/7 kan beschermen.
De eerst jaren zijn echt voorbij gevlogen inmiddels is Sterre 7 en als ik terug denk naar een aantal jaar geleden, dan weet ik gewoon de helft niet meer (ik ben soms echt een zeef als het om dingen onthouden gaat). Als ik kijk naar hoe ik was met dezelfde leeftijd, dan zat ik van die hele foute Disney truien aan, een scheve pony en speelde ik uren met poppen. Ik weet wel dat er veel veranderd is met vroeger en nu…maar sinds kort besef ik het pas echt. Om een paar voorbeelden te noemen Sterre luistert graag naar muziek van Disney Violetta, Ariana Grande of van andere top 40 artiesten waar ik zelf de naam niet van weet.
Het liefste wil ik Sterre net zoals toen ze zo klein was 24/7 beschermen en bij mij houden, maar dat gaat niet meer…en dat is natuurlijk ook niet de bedoeling. Je voed juist kinderen op zodat ze zelfstandig worden, en zelf dingen kunnen gaan ondernemen. Maar dan zie ik haar bezig met kleding uitzoeken, tutten met een gekleurde Labello of ik hoor haar tegen een vriendinnetje praten over een jongen uit hun klas en dan denk ik echt ….waar is mijn kleine meisje gebleven? Ze is nog maar pas 7 doe normaal!
Als het aan Sterre ligt dan heeft ze elke dag speel afspraakjes, en zou ze alleen naar school lopen. Dat gaat natuurlijk nog lang niet gebeuren, want ik breng haar gewoon elke dag netjes naar school. Toch merk ik dat ik haar hand bijvoorbeeld niet meer mag vast houden, tijdens het oversteken. Of een afscheidskus krijg ik onderhand twee straten van te voren…blijkbaar is het namelijk niet cool om van je moeder een kus te krijgen haha.
Ik snap dat ze ouder wordt, maar soms heb ik het daar toch stiekem wel een beetje moeilijk mee. Kan je na gaan als ze straks over een aantal jaar in groep 8 zit of midden in de puberteit…nee daar moet ik gewoon nog even niet aan denken. Het hoort er natuurlijk allemaal erbij, maar waarom gaat alles toch zo snel tegenwoordig?
Het lijkt me heel lastig om je kind los te laten! Ik vind alles al snel gaan zonder dat ik moeder ben. Laat staan straks als ik het wel ben!
Mooi geschreven! Ik vind het ook best wel lastig hoe snel het gaat. Die afscheidskus mag ik ook niet meer geven. Maxim zei laatst al, neee ik ben nu een grote jomme mama!
Het verbaasd me dat ik nog een dikke natte kus en knuffel krijg voor de klas haha. Ik vind het loslaten ook eng. Vooral met buitenspelen. En als ik dan aan mezelf terugdenk, met een jaar of 8, 9 liep ik al hele dag in het winkelcentrum.. daar moet ik bij mijn zoon (ook 7) echt nog niet aan denken!
Wat een mooi stuk! Ik kan Me helemaal voorstellen dat je dit lastig vindt.. Ik heb dat heel erg gehad met het geven van de fles, dat was echt zo’n “momentje” met Leia, maar al snel bleek dat ze alles zelf wilde doen en er mega onrustig van werd. Ik heb het moeten accepteren, gelukkig komt ze nu vaak uit zichzelf na mij toe om lekker te knuffelen. Alles gaat zo snel he?!
Nou, wat gaat het snel he? In mijn beleving was ik op die leeftijd nog veel meer kind. Ik hou soms mijn hart vast voor wat komen gaat…
ღ Begrijp helemaal wat je bedoeld! Ik denk dan ook maar, opvoeden is begeleiden. We begeleiden kinderen naar het zelfstandig worden en proberen zoveel mogelijk positieve invloed mee te geven (samen met normen & waarden). ღ
Mooi stuk! Loslaten is zo moeilijk en alles gaat idd heel snel. Leuk, mijn dochter is even oud als Sterre.
Mooi geschreven, het lijkt mij inderdaad niet gemakkelijk voor Sterre los te laten maar ze worden zo snel groot :). Maar het puberen word ook leuk, dan komt ze met een eerste vriendje naar huis, spannend! X
Mooi geschreven, het lijkt mij inderdaad niet gemakkelijk voor Sterre los te laten maar ze worden zo snel groot :). Maar het puberen word ook leuk, dan komt ze met een eerste vriendje naar huis, spannend! X
Mooi geschreven zeg, ik kan hier nog niet over mee praten maar kan me er wel iets bij voorstellen liefs en een fijne week verder
Loslaten hoort er inderdaad bij. En de puberteit kan ook heel leuk zijn. Ik vind het heerlijk om de ongezouten puber mening van mijn zoon te horen. Praten gaat nu ook veel verder dan toen hij klein was en daar groei je ook in mee. Mijn zoon is veel groter dan mij en best beschermend naar mij en dat heeft ook iets. Noël is nu 11 en daarentegen “klein” en dat heeft ook weer iets gezellig. Maar ik zou zelf persoonlijk niet meer terug willen naar het hele kleine, de vrijheid die ik nu veel meer heb vind ik zalig!
Zo herkenbaar mijn oudste dochter Julie is 9 ze staat langer voor de spiegel dan ik, ik was daar op die leeftijd helemaal niet mee bezig had het alleen maar druk met m’n barbiepoppen, de eerste keer alleen op de fiets naar school want iedereen doet dat nou ik hield en hou nog steeds m’n hart vast ? De tijd vliegt en ze begint al puber trekjes te krijgen dat valt ook niet altijd mee, maar ik geniet zoveel mogelijk van iedere fase die ze doorlopen om ze straks met een gerust hart los te laten de grote wijde wereld in als 2 sterke onafhankelijke dametjes ☺️
weet je Bianca, als er een kindje geboren word gebeurd er nog iets heel anders,…er word dan een ook een moeder geboren weet ik nog uit mijn eigen ervaring. Elke moeder wil haar kindjes beschermen, dat is volgens mij heel normaal en is het loslaten een heel proces, een stapje dichter naar de volwassenheid van je kind en een stukje minder afhankelijk van hun ouders, Dat dat je soms wel een zwaar valt dat is wel logisch volgens mij…je moet vertrouwen op de vaardigheden van je kind maar ook vertrouwen op jezelf, jij hebt het dan goed aan hun geleerd…zoals je weet heb ik ook al volwassen kinderen en ik vind het loslaten ook echt onwijs moeilijk..pas had mijn oudste zoon
( 29) een heel groot probleem en hij belde mij op en ik hoorde mijzelf echt letterlijk zeggen tegen hem…luister, ik weet dat je dit op kunt lossen, je hebt geleerd hoe je dit op moet lossen, dat weet ik zeker…Nou ik zeg je eerlijk, ik voelde mij zo ontaard, zo schuldig en keihard…ik heb een week geen oog dicht gedaan snachts en dagenlang op mijn tanden zitten bijten om hem niet te bellen of het al opgelost was ( stiekum wel gepolst bij zijn broer of hij iets wist erover)…vandaag belde mijn oudste zoon mij en ik vroeg voorzichtig aan hem hoe het met zijn probleem was…en kreeg te horen hoe hij het opgelost had en dat was zoals ik dat opgelost zou hebben…hij was erg trots op zichzelf en ik ook op hem, maar ik was ook trots op mijzelf…want ik had hem dat tenslotte toch maar mooi geleerd…
Loslaten is echt vertrouwen, op je dochter, maar ook op je eigen capiciteiten….mooi artikel Bianca…
groetjes Petra
erg herkenbaar heb daar de laatste weken ook best wel moeite mee
Mijn oudste tantezegger is inmiddels een puber van 12 en dat is ook best wel gek haha en stiekem ben ik ook wel een beetje beschermend over haar ondanks dat ik niet eens haar moeder ben maar haar tante :p
Mooi stuk. Het gaat denk ik inderdaad sneller dan vroeger. Kinderen worden helaas veel sneller groot. Als ik aan mezelf denk op die leeftijd… Niet te vergelijken!