Al een tijdje zit ik er over na te denken om een artikel te schrijven over jong moeder worden/zijn. Ik weet dat het voor sommige een gevoelig onderwerp is, maar ik wil gewoon mijn eigen ervaring en verhaal delen. Mocht dit artikel je bekend voorkomen, dat klopt! Ik heb dit geschreven voor mijn andere website die inmiddels offline is, maar ik wilde dit artikel toch graag online hebben.
Zelf was ik net 19 jaar geworden, woonde nog bij mijn ouders thuis en had ongeveer een half jaar verkering. Na een dagje Dolfinarium was ik niet lekker geworden en deed ik voor de zekerheid een zwangerschapstest (idee van mijn moeder). Na een paar minuten was er op te zien dat ik zwanger was en mijn eerste reactie was dat ik heel verbaasd was en naar de wc rende om een potje te huilen. Toen ik eenmaal wat gekalmeerd was en ik had gepraat met de vader van Sterre (onze dochter van inmiddels 6 jaar) begon ik op een roze wolk te leven. Ik was nog wel jong, werkte bij een bakker en woonde nog thuis…maar ach alles komt wel goed toch? Voor de mensen die zich afvragen of we “het” niet veilig deden, jawel alleen dat is blijkbaar niet helemaal goed gegaan.
Tijdens mijn zwangerschap merkte ik veranderingen aan mijn lichaam ik was alleen maar misselijk, had een buik die letterlijk op mijn knieën hing en daar naast had ik enorm last van mijn heupen. Nee het zwanger zijn vond ik echt niks aan ik heb ook nooit van die mooie buik foto’s gemaakt (achter af vind ik dat erg jammer). Ondertussen heb ik ook vaak reactie’s van mensen gekregen zoals “het is wel erg snel he” “ben je niet een beetje jong” en “was het gepland”. Vooral die laatste vraag vind ik niet kunnen, maar goed daar denken sommige mensen anders over.
De bevalling vond ik echt dood eng mijn pijn grens ligt niet zo hoog…oke ik ben gewoon een watje en moest echt aan de ergste scenario’s denken. Gelukkig waren mijn ouders bij de bevalling. De steun van mijn familie (en de familie van mijn ex, vrienden enzovoort) vond ik wel erg fijn. Ik zal de bevalling ook nooit meer vergeten bedoel het is sowieso een mooie belevenis want daar door is Sterre er nu, maar die pijn vergeet ik ook nooit meer. Ik heb zo hard liggen gillen schaamde mij kapot, maar de artsen (ben in het ziekenhuis bevallen) waren wel wat gewend. Na 1.5 uur en een morfine prik zat de bevalling er alweer op, dit schijnt trouwens super snel te zijn ik zelf vind dat niet zo’n ramp was blij dat het erop zat. Het moment dat ik Sterre mocht vast houden was zo geweldig, zo lief en klein ik was gelijk helemaal verliefd. Het duurde wel even voor dat ik haar mocht vast houden ze moest namelijk de couveuse in vanwege de morfine prik die ik had gekregen tijdens de bevalling.
Ik heb volgens mij als een spook de eerste uren beleefd (ook door de morfine en adrenaline denk ik) en voelde mij best wel vies, ik mocht dus lekker gaan douchen! Nou ja lekker ik zal de details achter weg laten, maar ook dat was weer een hele beleving. Eindelijk mocht ik naar de couveuse toe Sterre deed het allemaal zo goed! En een leuk detail ze is op moederdag geboren! De verpleging had een eerste foto en knutselwerkje gemaakt vond dat zo onwijs lief. Zelf was ik de camera vergeten mee te nemen (tip: pak van te voren een tas in met spullen zoals een camera).
Sterre had nog al honger ze had wel een flesje gekregen van de verpleging, maar we wilde borstvoeding gaan proberen. Om een lang verhaal kort te maken ik ben daar weken mee bezig geweest maar het kwam bij mij niet op gang en zijn we overgegaan op compleet flesvoeding. De kraamtijd heb ik een soort roes mee gemaakt achter af gezien heb ik minstens een jaar lang een soort depressie gehad, maar dat had niemand door behalve mijn lieve moeder. Ze kwam elke dag checken (woonde inmiddels samen) of alles wel goed ging met Sterre en met mij. Jong moeder worden was echt wel pittig je hebt er een hele verantwoordelijkheid bij ook op financieel gebied, maar ik zou het voor geen goud willen missen.
Sterre is inmiddels 6 jaar haar vader en ik zijn gescheiden en hebben beide een nieuwe partner, maar we doen het allemaal volgens mij heel goed qua opvoeding en er “zijn”. Mocht je zelf ook op jonge leeftijd zwanger zijn of het willen worden (mocht het lukken want zwanger worden is ook niet iets wat altijd lukt en mogelijk is) denk er dan wel even goed over na. Is het financieel mogelijk? Heb je steun van familie/vrienden?
Waar ik vooral heel erg onzeker over was is of ik het wel allemaal goed deed qua opvoeding, verzorgen,eigenlijk gewoon alles. Het ging eigenlijk allemaal van zelf net of er een moeder instinct naar boven kwam, al vond ik luiers verschonen echt een crisis om te doen ik was er altijd zolang mee bezig. Inmiddels verschoon ik wel eens luiers (kindjes van vriendinnen) en ben ik zo klaar! Wat ik vooral wil zeggen met dit artikel…ik wilde gewoon mijn verhaal een beetje delen en mochten er nog bepaalde vragen zijn stel ze gerust!
Hoe oud was jij bij je zwangerschap? Of wat lijkt jou de “ideale” leeftijd?
